هدف از نامگذاری روز ناشنوایان حمایت از حقوق ناشنوایان و فرهنگ ارتباط با آنها و همچنین آگاهی سیاست مداران و عموم مردم از مشکلات پیش روی این قشر از جامعه در زندگی روزمره است.
به مناسبت روز جهانی ناشنوایان در ادامه مطلبی می خوانیم:
از سال 1957 میلادی روز 30 سپتامبر،
مصادف 8 مهر به عنوان روز جهانی ناشنوایان نامگذاری شده است. این روز گرامیداشت
سالروز درگذشت دکتر شرایر اولین رئیس فدراسیون ناشنوایان می‌باشد. هدف از این کار حمایت از حقوق ناشنوایان و فرهنگ ارتباط با آنها و همچنین آگاهی سیاست
مداران و عموم مردم از مشکلات پیش روی این قشر از جامعه در زندگی روزمره است.
در ایران نیز از سال 1380 که شورای فرهنگ
عمومی، با پیشنهاد روز 8 مهرماه به عنوان روز جهانی ناشنوایان در ایران موافقت
کرد، تا کنون این مراسم برگزار می‌شود. در این هفته مراسم و جشن‌هایی از سوی انجمن
بین‌المللی ناشنوایان با همکاری فدراسیون اتحادیه‌های ناشنوایان و همچنین اتحادیه
اروپایی ناشنوایان در سراسر جهان برگزار می‌شود.
در تمامی کشور‌های دنیا از جمله ایران،
از دیر باز اقداماتی برای رشد و آموزش کودکان ناشنوا و نیز بهبود کیفیت زندگی آنها
انجام شده است که از آن جمله می‌توان به ابداع زبان اشاره، اختراع دستگاه‌های
بهبود شنوایی از جمله سمعک، ایجاد شرایط مناسب برای آموزش و تعلیم و تربیت
ناشنوایان و نیز ایجاد زمینه اشتغال و نیز برخورداری از سایر حقوق مدنی اشاره کرد.
اختلال شنوایی ممکن است به دلایل مختلف
به وجود بیاید، وجود جسم خارجی در مجرای گوش یا به علت تورم و عفونت در گوش میانی
باشد که در این صورت، صداها به گوش داخلی نمی‌رسند و به آن، کری انتقالی می‌گویند.
در اثر تخریب سلول‌های درک اصوات، حس صدا
از بین می‌رود که به آن کری عصبی گفته می‌شود، کری ممکن است مادر زادی مثل سیفلیس
مادر زادی، سرخجه مادر، استعمال بعضی از داروها در دوران بارداری یا بد فرمی اعضای شنوایی به علت
آسیب‌های دوران جنینی و زایمان باشد. در مدل اکتسابی، یکی از مهم‌ترین علل، عفونت‌های
گوش میانی است که اکثراً بعد از بیماری‌های عفونی مخصوصاً سرخجه و تیفوئید به وجود
می‌آید، با سنجش شنوایی در کودکان مانند اعمال بازتابی طبیعی که کودک با
شنیدن صدا به طرف آن برمی‌گردد و همچنین از طریق بازی با کودک و بالاخره انجام
شنوایی سنجی هر گوش به‌طور جداگانه می‌توان به میزان شنوایی یا اختلال آن پی برد.
زبان اشاره یا زبان نشانه، نظام
قراردادیِ خاص منظم و پیشرفته زبانی است که برای انتقال معنا، به‌جای الگوهای صوتی
یا نوشتاری در زبان، از الگوهای علائم دیداری (ترکیب هم‌زمانِ شکل، جهت و حرکت
دستان، بازوها یا بدن و حالات صورت برای بیان سلیس افکار گوینده) در یک واژه اشاره
استفاده می‌کند.
هر جا ارتباط ناشنوایان وجود دارد، زبانهای
اشاره به‌وجود می‌آیند. دستور زبانهای پیچیده زبان اشاره به‌طور چشمگیری با دستور
زبانهای گفتاری تفاوت دارند و در حوزه فرهنگیِ ناشنوایان قرار می‌گیرند. برخی از
زبانهای اشاره بعضی حرکات را از شناخت کلی کسب کرده‌اند، درحالی‌که بقیه زبان‌ها
چنین پایه‌ای ندارند.
سمعک وسیله‌ای برای تقویت صداها برای
افراد دچار کم شنوایی (از حدود ملایم تا عمیق) است. سمعک برای افرادی که دارای
شنوایی طبیعی هستند، مناسب نیست.
فدراسیون جهانی ناشنوایان، سازمان مردم‌نهاد
بین‌المللی است که تحت عنوان بالاترین نهاد انجمن‌های ملی ناشنوایان، با تمرکز بر
ناشنوایانی که از زبان اشاره، دوستان و خانواده خود برای ارتباط با دیگران و موارد
مشابه بهره می‌برند، عمل می‌کند.
اهداف فدراسیون جهانی ناشنوایان، ترویج
حقوق انسانی ناشنوایان در سراسر جهان از طریق همکاری نزدیک با سازمان ملل متحد (با
در نظر داشتن اینکه آن سازمان در جایگاه مشورتی قرار دارد) و آژانس‌های مختلف
سازمان ملل همچون سازمان بین‌المللی کار و سازمان جهانی بهداشت می‌باشد.
جبار عسگرزاده ملقب به جبار باغچه‌بان
بنیان‌گذار نخستین کودکستان در شهرستان مرند و نخستین مدرسه ناشنوایان ایران در تبریز بود. او همچنین
اولین مؤلف و ناشر کتاب کودک در ایران بود.
جبار باغچه‌بان در تبریز کودکستانی را با
عنوان باغچه اطفال دایر کرد؛ بعد از تأسیس باغچه اطفال بود که فکر آموزش به
ناشنوایان ذهنش را درگیر کرد.
در گروه کودکان با آسیب‌دیدگی شنوایی
جبار باغچه‌بان در تبریز در سال 1303 اولین گام را با تأسیس مدرسه باغچه اطفال در جهت
تعلیم و تربیت کودکان ناشنوا برداشت.
او مدرسه ناشنوایان را در سال 1303 با مخالفت‌های
فراوان رئیس وقت فرهنگ، دکتر محسنی، در تبریز دایر کرد. این کلاس جنب باغچه اطفال باغچه‌بان در کوچه انجمن در ساختمان
معروف به عمارت انجمن تأسیس شد.